Dzięki intensywnemu rozwojowi psychologii i psychiatrii przez ostatnie kilkadziesiąt lat opracowano wiele skutecznych terapii, jak i skuteczne metody diagnozowania chorób psychicznych. Istnieją jednakże zaburzenia, które wciąż stanową wyzwanie dosłownie dla najbardziej doświadczonych lekarzy psychiatrów. Jednym z nich jest Zaburzenie Afektywne Dwubiegunowe. Choroba ta jest bardzo ciężka do zdiagnozowania – choćby pierwsze objawy ukazują się dość wcześnie – przed trzydziestym piątym rokiem życia – ichniejszym różnorodne nasilenie, a także wielorakość odmian choroby utrudnia wczesną diagnozę, która jak i we wszystkich, nie tylko psychicznych, chorobach gwarantuje skuteczniejszą terapię.

Kluczowym objawem Choroby Afektywnej Dwubiegunowej są następujące po sobie, w różnym natężeniu i czasie, epizody depresyjne i maniakalne. Te pierwsze, jak sama nazwa mówi, przypominają depresję – pacjent jest wycieńczony i otępiały, nie widzi sensu w codziennych działaniach, nie potrafi poradzić sobie z najprostszymi czynnościami. Te drugie wprowadzają jednak pacjenta w stan tzw. manii, o objawach odwrotnych do depresji (na przykład. euforia).

Zasadniczo Choroba Afektywna Dwubiegunowa może być omal całkiem uleczalna – na 100 procent potrafimy doprowadzić do sytuacji, w której nie wpływa w ogromnym stopniu na prywatne i zawodowe życie pacjenta. Ażeby natomiast osiągnąć tak wielki sukces potrzebna jest teraz wczesne wykrycie choroby, szybka diagnoza, leczenie farmakologiczne , a ponadto zaangażowanie pacjenta. Terapia będzie skuteczna wyłącznie wówczas, gdy osoba dotknięta ChAD zdecyduje się na ciężką pracę z lekarzem prowadzącym leczenie.

Więcej treści: Choroba Afektywna Dwubiegunowa.